İşitme kaybı tanısı, kapsamlı bir anamnez ile başlar; kişinin yaşam özellikleri, semptom süresi ve olası risk faktörleri değerlendirilir. Ardından odyometre odasında yapılan saf ses odyometrisi; hava ve kemik iletim eşikleri, konuşma algılama testleri ve tını audiometrisi gibi ölçümlerle kaybın tipi (iletimsel, sensörinöral veya mikst), derecesi ve konfigürasyonu netleştirilir. Gerekli durumlarda timpanometri, akustik refleks, otoakustik emisyon (OAE) ve beyin sapı işitsel uyarılmış potansiyeller (ABR) gibi ek tetkiklerle orta ve iç kulak yapıları ile sinir yolları da incelenir.
Tanı aşamasından sonra, elde edilen bulgular ışığında kişiye özel tedavi planı oluşturulur. İletimsel kayıplarda önce cerrahi veya tıbbi tedavi olanakları (kulak zar tamiri, enfeksiyon tedavisi) değerlendirilir; sensörinöral kayıplı hastalarda işitme cihazı adaptasyonu öncelikli seçenek olur. Cihaz seçimi, işitme cihazı tipi, teknolojik seviyesi ve kullanım alışkanlıklarına göre belirlenir. İleri derecede sensörinöral işitme kayıplarında koklear implant adaylığı da göz önüne alınır.
Uygulama sonrası rehabilitasyon süreci; eğitim, iletişim stratejileri ve düzenli kontroller ile desteklenir. İşitme cihazı ayarları, gerçek kulak ölçümleriyle (REM) doğrulanır, adaptasyon döneminde danışana terapi ve psikososyal destek sunulur. Periyodik takiplerde, cihaz performansı, konuşma algısı ve yaşam kalitesi ölçülerek gerekirse yeni programlamalar veya ek tedaviler planlanır. Süreç, işitme kaybının ilerlemesini kontrol altında tutmayı ve bireyin iletişim becerilerini en üst düzeyde sürdürmesini hedefler.